Gdy Sebastian Stadlbauer wykonuje swoją pracę, chodzi o zwycięstwo lub porażkę. Stadlbauer pracuje dla producenta nart Fischer w dziale rozwoju produktu. Tam jest odpowiedzialny za narty najlepszych sportowców z regionu nordyckiego. Częścią jego pracy jest zadbanie o prawidłowy szlif.

Odgrywa to główną rolę w tym, czy zawodnik przekroczy linię mety jako pierwszy w narciarstwie biegowym czy biathlonie – oprócz innych czynników technicznych, takich jak sama narta i wosk. Szlif decyduje o tym, czy narta leży optymalnie w trasie biegowej, szybko się ślizga i jest łatwa w prowadzeniu.

Istnieje prawie nieskończona ilość różnych wzorów rowków, które są szlifowane w nartach. Wybór zależy od stanu śniegu i indywidualnych preferencji sportowca.

Fischer, światowy lider na rynku nart dla regionu nordyckiego, używa około 30 różnych struktur. Ich jakość, podobnie jak jakość całej narty, musi spełniać najwyższe wymogi. Firma wyposaża zdecydowaną większość światowej klasy narciarzy biegowych i biathlonistów.

„Jeśli nasz produkt nie spełnia wymogów, to mamy ogromny problem”, mówi Stadlbauer. „Ponieważ w sporcie wyczynowym mówimy o niuansach, które mogą być decydujące. Jeśli podczas zjazdu zawodnik jest w stanie odpoczywać dodatkowe 10 centymetrów, tylko dzięki swojej narcie, może przez to dłużej wypocząć, a nawet to może stanowić ogromną różnicę.”

„Jeśli nasz produkt nie spełnia wymogów, to mamy ogromny problem”

Stadlbauer i jego zespół stawiają na SURFCOM TOUCH 50 marki ACCRETECH przy pomiarze profili nart zaraz po produkcji. Mobilne urządzenie do pomiaru chropowatości jest używane, gdy narta opuszcza jedną z czterech szlifierek, które znajdują się w dziale produkcji Fischera. Maszyny używają diamentu do wycinania specjalnych wzorów rowków w kamieniu szlifierskim, który następnie przenosi je na plastikową powłokę narty.

„Po ustawieniu szlifu na maszynie, produkujemy nartę testową, która jest poddawana pomiarowi”, wyjaśnia Stadlbauer. „Jeśli wynik znajduje się w dopuszczalnym zakresie tolerancji, przechodzimy do szlifowania nart.” Następnie pobierane są próbki losowo i poddaje się je pomiarowi, by ustalić czy chropowatość powierzchni jest I.O. (prawidłowa) czy też N.I.O. (nieprawidłowa). W ten sposób Fischer produkuje m.in. 100 do 200 nart dziennie. Od 20 do 30 z nich jest poddawanych próbom losowym.

„Zawsze występują małe rożnice”, mówi Stadlbauer. „Są szlify, w przypadku których wiadomo, że bez problemu można wyprodukować 50 nart. W przypadku innych szlifów należy dokonywać kontroli już po 10 lub 20 nartach.”
Pozyskane dane pomiarowe są zapisywane i porównywane ze sobą. „W ten sposób możemy przewidzieć dalszy proces produkcji i przykładowo zobaczyć, czy będziemy musieli zmienić kamienie lub diament”, mówi Stadlbauer. Dobrze, że można przyjrzeć się bliżej krzywej chropowatości.
Zdaniem eksperta, prawidłowe ustawienie maszyny jest prawdziwym wyzwaniem. Istnieje wiele czynników, które mogą mieć wpływ na właściwe szlifowanie. Oprócz kamieni i diamentów są to między innymi także jakość używanej wody.

Gdy Fischer testuje nowe profile, są one najpierw szlifowane na kilku nartach. Następnie sporządzany jest protokół kontrolny. Kolejno pan Stadlbauer i jego współpracownicy sami zakładają narty, żeby je przetestować. Ponieważ wszyscy z nich są również zapalonymi narciarzami biegowymi. Dzięki tym testom pracują, aż do osiągnięcia odpowiedniego zakresu tolerancji dla wartości chropowatości.

Istotne są tutaj wartości Ra, Ra maksimum i Ra minimum, jak również wartość Rz, Rz maksimum i Rz minimum. „Przede wszystkim zwaracamy uwagę na wartość Ra i mamy przy tym zakres od 0,2 do 0,3 µm”, mówi Stadlbauer. Przykładowo jedna narta może mieć wtedy szlif o wartości Ra od 2,2 do 2,4 µm.